Pociąg, alkohol i tajemnica

„Dziewczyną z pociągu” Pauli Hawkins od jakiegoś czasu mnie wręcz prześladowała. Natykałam się na nią co rusz – reklamy, recenzje, półki w księgarniach, czytający znajomi. Trochę sie opierałam, ale ciekawość w końcu zwyciężyła. Uległam.

Z rezerwą podchodzę do bestsellerów, bo często gusta milionów czytelników nie pokrywa moich osobistych, może nieco dziwacznych upodobań. Bywa jednak, że wchodzę do księgarni i sama nie wiem czego chce. Snuje się wtedy jak … (wiadomo co i po czym), w poszukiwaniu czegoś niekonkretnego i wtedy zdarza mi się zgarnąć jakiś ‚pewniak’. Tak było właśnie z „Dziewczyną …”. Potrzebowałam czegoś co mnie wciągnie, nie będzie zbyt ambitne i będzie się dobrze czytać.

„Dziewczyna z pociągu” nadała się idealnie i okazała się książką całkiem przyzwoitą. Jest pomysł, jest klimat i jest jakaś tajemnica, która wciąga. Do tego świetnie oddawany klimat Londynu, hektolitry alkoholu (które wlewa w siebie główna bohaterka) i kilku facetów, których masz ochotę potraktować prętem po … (wiadomo czym). Sama intryga nie zbyt skąplikowana, a całość zgrabnie napisana z pomysłem na narrację prowadzoną przez 3 pozornie mało związane ze sobą osoby.

Intryga to chyba najwieksza wada tej książki. Mniej więcej od połowy zaczęłam już podejrzewać a pod koniec wręcz juz irytować sie zbyt oczywistym rozwiązaniem. Nie polubiłam też za bardzo głównej bohaterki, nie kibicowałam jej wiec zbytnio w tropieniu zagadki. Poziom odrealnienia zachowań tej samozwańczej pani detektyw powodowały całkowity brak empatii z mojej strony. Te jej zagrywki były tak momentami idiotyczne, że zamiast o clue akcji cześciej zastanawiałam się czy ta kobieta jest tylko głupia czy chora psychicznie.

Reasumujac wiec książka całkiem Ok, ale dlaczego bestseller? Nie mam pojęcia.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

„Dziewczyna z pociągu” Paula Hawkins

Wydawnictwo Świat Książki, 2015